Het verhaal van Aicha

Jeugd

Ik groeide op als enig meisje tussen drie oudere broers, in een huis waar spanning eerder regel dan uitzondering was. Jong leerde ik wat het betekende om op eigen benen te moeten staan. In een tijd waarin mijn vader uit mijn leven verdween, voelde ik me niet gezien en alleen. De steun die ik nodig had bleef uit en in plaats daarvan werd er regelmatig een schepje bovenop gedaan. Ik begon mezelf onbewust weg te cijferen en aan mezelf te twijfelen.

Ik leerde: ik doe er niet toe. Ik moet me aanpassen om erbij te horen. En: als ik mezelf ben of mijn gevoelens laat zien, loop ik het risico om afgewezen te worden.

Overcompensatie

Om alsnog bestaansrecht te voelen, begon ik onbewust te overcompenseren. Waar anderen tevreden zouden zijn met goede cijfers, zag ik elk succes als springplank naar nóg beter. Niks was genoeg. Ik werkte extreem hard: behaalde twee masteropleidingen tegelijk met negens, volgde twee Honoursprogramma’s, en publiceerde vijf wetenschappelijke artikelen o.a. bij Cambridge University. En dat allemaal binnen twee jaar.

Niet genoeg

Hoe indrukwekkend mijn prestaties ook zouden kunnen worden gezien, ze gaven me vooral tijdelijk houvast. Diep vanbinnen bleef de twijfel: ben ik wel echt goed genoeg? Wat ik het liefst wilde  - me gezien en gehoord voelen door mijn familie — bleef uit. Gaandeweg begon ik te zien dat mijn drang om te bewijzen voortkwam uit oude pijn.

En juist daar ontstond ook iets waardevols: een post-traumatische passie. Een diepgeworteld verlangen om anderen te begeleiden. Niet vanuit afstand, maar vanuit herkenning. Het persoonlijke werk met cliënten geeft me ruimte om mijn kennis in te zetten op een manier die klopt.

Wéér teleurgesteld

Jarenlang werkte ik als neuropsycholoog in de basis- én specialistische GGZ, vooral op het snijvlak van neurologie, psychologie en psychiatrie. Mijn doel: klinisch neuropsycholoog worden. Na tien jaar hard werken en vijf sollicitaties zat ik eindelijk op mijn plek: op een afdeling neuropsychiatrie waar complexiteit en inhoud samenkwamen. Maar kort daarna ging de afdeling failliet door financiële problemen. 

Het confronteerde me direct met de harde realiteit van het zorgsysteem: hoe persoonlijke aandacht verloren kan gaan in een web van regels, druk en bureaucratie.

Nieuw begin

Toen wist ik: dit moet anders. Niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen die ik begeleid.
Onze aanpak ontstond vanuit die overtuiging: persoonlijk, betrokken en wetenschappelijk onderbouwd.

Wat ons uniek maakt, is dat we niet werken aan losse symptomen, maar aan de kern: de oorsprong van klachten. We kijken naar wat daaronder ligt:  oude patronen, ervaringen, overtuigingen en overlevingsmechanismen die ooit helpend waren, maar nu vastzetten.

Zodat verandering niet tijdelijk is, maar écht van binnenuit komt.

Jeugd

Mijn jeugd als vluchteling was gevuld met turbulentie en voortdurende stress. Van het ene asielzoekerscentrum naar een afgelegen boerendorpje in Zeeuws-Vlaanderen, ervoer ik onbegrip en spanningen die een diepe impact hadden. Gedurende 17 jaar werden we geconfronteerd met mishandeling, buitensluiting, racistische opmerkingen en daden, het vernielen van ons huis en zelfs ongerechtvaardigde ontvoeringen door de kinderbescherming vanwege valse beschuldigingen. Deze ervaringen hebben diepe littekens achtergelaten en hebben geleid tot de overtuiging dat ik er niet toe deed en er niet bij hoorde.

Nieuw begin

Na 17 jaar van ontberingen kreeg ik eindelijk een kans toen ik werd toegelaten tot de Geneeskunde opleiding en naar Amsterdam kon verhuizen, waar mijn leven gevoelsmatig pas echt begon. Op jonge leeftijd was ik al gefascineerd door gezondheidssystemen. Gezien ik vaak mee ging met de afspraken van mijn ouders bij dokters, ontdekte ik op jonge leeftijd dat ik graag ook die dokter zou willen zijn die mensen in kwetsbare situaties kan helpen. Het behalen van mijn artsendiploma was niet alleen een professionele mijlpaal, maar ook een persoonlijke triomf die mijn gevoel van eigenwaarde versterkte. Ik werd arts, werkte op de Spoedeisende Hulp, en begon vervolgens aan mijn specialisatie tot huisarts.

Pandemie

Tijdens de uitbraak van de pandemie stond ik aan de frontlinie, waar ik patiënten met COVID-19 behandelde. Tegelijkertijd begon mijn eigen gezondheid af te takelen. Ik ontwikkelde bloedarmoede en verloor 15 kilo, wat later werd gediagnosticeerd als een chronische darmziekte. Toen mijn darmziekte onder controle was, bleef ik kampen met een symptoom dat mijn levenskwaliteit ernstig aantastte: brainfog. Deze klachten verergerden geleidelijk, waardoor ik verward raakte, moeite kreeg met spreken en concentreren.

Weer op nul 

Deze symptomen werden zo ernstig dat ik uiteindelijk mijn specialisatie tot huisarts moest opgeven, vlak voor het behalen van mijn diploma. Na 9 jaar hard werken viel mijn droom in duigen. Tijdens dit proces besefte ik dat het leven met dergelijke klachten een ware uitdaging was en dat ik voldoening miste in mijn dagelijkse bezigheden. Ondanks mijn vastberadenheid om optimistisch te blijven en problemen aan te pakken, bleef mijn lichaam me in de steek laten.

Nieuwe start 

Na alles wat ik heb meegemaakt, als kind, als arts én als patiënt, weet ik hoe het voelt om je machteloos te voelen in je eigen lijf. Om je verhaal telkens opnieuw te moeten vertellen, zonder dat iemand jou of je klachten écht begrijpt.

Samen hebben we dit platform opgericht om mensen te helpen die vastlopen in terugkerende klachten en patronen en voelen: er zit iets diepers onder. We combineren medische en (neuro)psychologische kennis met onze persoonlijke ervaringen, en kijken voorbij de symptomen. We helpen mensen naar de kern: waar patronen ontstaan zijn, waar de verbinding met jezelf is geraakt, en hoe je daar opnieuw contact mee maakt.

Zodat zorg niet alleen helpt, maar ook echt iets verandert.